Ο θρακικός προμαχώνας μιας φυγόμαχης χώρας
Γράφει ο Κώστας Καραΐσκος
Αγαπητοί συνέλληνες,
Ξεκινώντας οφείλω να ευχαριστήσω τους υπεύθυνους του Κέντρου «Ευγένιος Τζιμογιάννης» για την τιμή να με προτείνουν ως εισηγητή σήμερα σχετικά με την κατάσταση στη Θράκη. Εκτός όμως από τιμή, μου επιδαψιλεύθηκε και η ευθύνη να περιγράψω πολύπλευρα και με ακρίβεια την κατάσταση στο ΒΑ άκρο της πατρίδας μας, το μόνο που συνορεύει δια της ξηράς με την εξ ανατολών Βαρβαρία.
Πράγματι, ως γέννημα – θρέμμα της Κομοτηνής και ασχολούμενος σε έναν κύκλο ανθρώπων με το μειονοτικό κυρίως ζήτημα περί τις 4 δεκαετίες, μπορώ να πω ότι απέκτησα μιαν επαρκή εικόνα του θέματος. Την εικόνα αυτή πασχίσαμε να την μεταφέρουμε σε όλον τον ελληνισμό με το μοναδικό και πολύχρονο εκδοτικό εγχείρημα του 15θήμερου «Αντιφωνητή» – και όχι μόνο με αυτό. Κάπως έτσι συμβάλαμε, στο μέτρο του εφικτού, ώστε να αποκτήσει ο ενδιαφερόμενος Έλληνας πολίτης μια εικόνα για την τουρκική παρεμβατικότητα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.
Για τη λειτουργία δηλαδή του Γενικού Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή, όπου 7 διπλωμάτες – με ή χωρίς εισαγωγικά – και ένας διψήφιος αριθμός διοικητικών και άλλων υπαλλήλων φέρνουν εις πέρας ένα έργο υπονομευτικό της ελληνικής κυριαρχίας. Δημιουργώντας παράλληλες θρησκευτικές και κοινωνικές δομές, υποδαυλίζοντας ένα εθνοσυναίσθημα αντίπαλο του ελληνικού, κατασκευάζοντας εκ του μηδενός μια τουρκική πολιτισμική ταυτότητα, πυροδοτώντας εκ νέου το παλιό κόμμα του Αχμέτ Σαδίκ ως πολιτική μαρτυρία (σε διεθνή φόρα και στις 3 τελευταίες ευρωεκλογικές αναμετρήσεις) μιας «εθνοθρησκευτικής, καταπιεζόμενης μειονότητας».
Όλα αυτά, βεβαίως, δεν γίνονται εν κενώ. Όντως, μέσα στον μουσουλμανικό πληθυσμό της Θράκης, κάπου 100.000 ανθρώπων, μια μερίδα έχει προφανώς τουρκική καταγωγή, όπως δηλώνει η μητρική του γλώσσα, η θρησκεία, η κουλτούρα και η συνείδησή του. Παράλληλα βέβαια υπάρχουν και οι Πομάκοι και οι Τσιγγάνοι/Ρομά, έστω ως μειοψηφικές υποομάδες με εντελώς άλλο πολιτισμικό υπόβαθρο. Θυμόμαστε όλοι την προβολή των Πομάκων, ιδίως, πριν 20-30 χρόνια στα ελλαδικά ΜΜΕ, όμως εκείνο το ενδιαφέρον εξανεμίστηκε πριν παραχθεί κάποιο αποτέλεσμα επί του πεδίου, αφού από πλευράς πολιτείας μείνανε όλα στα λόγια. Πόσο μακρυά μπορούσε να πάει μια τέτοια υπόθεση μόνο με το αξιέπαινο πλην ανεπαρκές ενδιαφέρον ιδιωτικών φορέων, όπου κι εμείς σχεδόν πάντα μετείχαμε; Παρόμοια και η υπόθεση των Ρομά, για τους οποίους ένας μόνο κρατικός λειτουργός έκανε σημαντικά πράγματα στην περιοχή, ο τότε διευθυντής του γραφείου Πολιτικών Υποθέσεων, δηλαδή του ΥΠΕΞ στην Ξάνθη, ο Βασίλης Μπορνόβας.
Αλλά και για την υπόλοιπη μειονοτική κοινωνία, τους τουρκογενείς – Τούρκους, αν θέλετε – δεν θα έπρεπε να καταβληθεί προσπάθεια προσέγγισής τους; Εκεί η χώρα μας το μόνο που κάνει από το 1990 και δώθε είναι να εφαρμόζει την γνωστή της ρουσφετολογική πολιτική, στα πλαίσια της «ισονομίας και ισοπολιτείας» που με τόσο καμάρι διαφημίζει. Ας σημειωθεί εδώ ότι η λογική των θετικών διακρίσεων, με την ποσόστωση στην εισαγωγή των μουσουλμάνων μαθητών στα ελληνικά ΑΕΙ ή με την ποσόστωση σε θέσεις του δημόσιου τομέα φυσικά και δεν συνάδει με την ισονομία. Κι όποτε συζητά κανείς με αρμόδιους για την απούσα πολιτική μας στη Θράκη, βλέπει μια αμηχανία του τύπου «τι να κάνουμε, θα αναπτυχθεί η περιοχή και η οικονομία θα λύσει τα προβλήματα καταστέλλοντας τους εθνικισμούς». Κι επειδή πέρα από τους ιδιοτελείς και τους ανεπαρκείς υπάρχουν και καλοπροαίρετοι άνθρωποι που τα επικαλούνται αυτά, ας δούμε τι ισχύει στην πραγματικότητα.
Πρώτα πρώτα είναι αστεία η ιδέα ότι ένας άνθρωπος που ταυτίζεται με την τουρκική, επεκτατική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, θα αλλάξει στάση αν ανεβεί το οικονομικό του στάτους. Αντιθέτως θα έχει περισσότερες δυνατότητες για να μάς βλάψει. Ας κοιτάξουμε λ.χ. στα προηγούμενα χρόνια, ποιοι ήταν οι μειονοτικοί παράγοντες που κάνανε την μεγαλύτερη ζημιά στην γαλήνη και ασφάλεια της περιοχής; Ήταν αγρότες κι εργάτες ή ήταν γιατροί και δικηγόροι, σπουδαγμένοι μάλιστα στα ελληνικά πανεπιστήμια, που ενίοτε έχαιραν και της εμπιστοσύνης του ελληνικού κράτους; Θυμίζω εδώ δύο κραυγαλέα παραδείγματα, τον γιατρό Σαδίκ Αχμέτ που αναστάτωσε στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 τη Θράκη και η Τουρκία τον έχει βαφτίσει «ιστορικό ηγέτη» αλλά και τον φοιτητή και γιο υποψηφίου βουλευτή Ροδόπης, Οκτάι Ενγκίν, που με την προβοκάτσια του το 1955 στο τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης προκάλεσε το γνωστό πογκρόμ και την καταστροφή του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης.
Αλλά ακόμη κι αν η απάντηση στον τουρκικό παρεμβατισμό ήταν η πολυθρύλητη ανάπτυξη, ας δούμε πού βρίσκεται αυτή η τελευταία. Για όποιον έχει μία στοιχειώδη επαφή με την ελλαδική πραγματικότητα δεν χρειάζονται και πολλά επιχειρήματα. Η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που βαφτίστηκε «άμεσες ξένες επενδύσεις» κι εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας 15 χρόνια τώρα, η καταστροφή της εναπομείνασας παραγωγικής βάσης, η φυγή της ελληνικής νεολαίας στο εξωτερικό κτλ κτλ είναι συμπτώματα κατάρρευσης παρόντα και στη Θράκη. Ας προστεθεί η περίπου ανυπαρξία τουριστικού τομέα και η γεωγραφική απόσταση από την Αθήνα για να μπει το γενικό πλαίσιο, και ας πάμε σε πιο συγκεκριμένα στοιχεία.
Ξεκινώ με τον παραδοσιακό αγροτικό χαρακτήρα της Θράκης, ο οποίος εντός της ΕΕ έχει συρρικνωθεί και πολύ λίγοι πλέον άνθρωποι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Οι χαμηλές τιμές, η ανυπαρξία εργατικών χεριών αλλά το ασύμβατο με την ύπαιθρο πρότυπο ζωής που προβάλλεται έχουν διώξει τον πληθυσμό από τα χωράφια, ιδίως τον χριστιανικό. Ας προσθέσουμε και την αυστηροποιούμενη αντικαπνιστική πολιτική που στέρησε από χιλιάδες οικογένειες (τα τελευταία χρόνια καθ΄ ολοκληρίαν μειονοτικές) το εισόδημα από την καλλιέργεια του μπασμά, κι ας είναι ο καλύτερος του κόσμου. Στην αλιεία, πέρα από τα γενικώς γνωστά ζητήματα, έχουμε και δύο τοπικά: ένα εποχιακό που έχει να κάνει με το πλαγκτόν/βλέννα στο βόρειο Αιγαίο κι ένα πιο μόνιμο, την παράνομη αλιεία των Τούρκων ψαράδων στα δικά μας ύδατα. Πιο γνωστές είναι οι αντιπαραθέσεις γύρω από τη Ζουράφα αλλά τα ίδια ζούμε και μερικές εκατοντάδες μέτρα από την θρακική ακτή. [Αδυνατείς να απλώσεις ένα καλώδιο στα 6,1 μίλια έξω από την Κάσο, δεν τολμάς να υπερασπιστείς τον ενάλιο πλούτο σου ούτε στα 0,1 μίλια από την ακτή σου; Συγγνώμη αλλά αν ως κράτος δεν υπερασπίζεσαι την εθνική μας περιουσία και το εισόδημα των πολιτών σου, τότε ποιος ο λόγος της ύπαρξής σου;] Άρα λοιπόν ανάπτυξη από τον πρωτογενή τομέα δεν υπάρχει περίπτωση να προκύψει στο προβλέψιμο μέλλον.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν τον δευτερογενή τομέα. Οι αναπτυξιακοί νόμοι έρχονταν κι έφευγαν, το ίδιο και οι κομματικοί φίλοι που επιδοτούνταν – με το αζημίωτο, εννοείται – για την ανάπτυξη επιχειρήσεων στην παραμεθόριο και το μεγάλο πάρτυ τελείωσε το 2010. Η ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής που είχε φτάσει τριψήφιο αριθμό εργοστασίων σήμερα έχει ανοιχτά λιγότερα από το 1/3 αυτών και ακόμη λιγότερα να λειτουργούν πλήρως. Υπάρχουν πράγματι κάποιες επιχειρήσεις που λειτουργούν υποδειγματικά αλλά αυτό συμβαίνει κατ΄ εξαίρεσιν, αφού οι υποδομές που απαιτούνται όχι μόνο δεν προχωράνε αλλά και ρημάζουν. Δεν θα σας αφηγηθώ με δικά μου λόγια την κατάσταση αλλά θα χρησιμοποιήσω λίγα από όσα ελέχθησαν προ τριμήνου στο 3ο αναπτυξιακό Φόρουμ της Αλεξανδρούπολης από τα αρμοδιότερα χείλη. Η κ. Λουκία Σαράντη, Πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Ελλάδος ανέφερε πως «Το πρώτο και πιο σημαντικό πρόβλημα είναι οι υποδομές, γιατί ανάπτυξη βιομηχανίας χωρίς υποδομές δεν μπορεί να υπάρξει. Σε όμορες ανταγωνιστικές χώρες, οι ράγες του σιδηροδρόμου φτάνουν μέχρι τις εγκαταστάσεις των βιομηχανιών», κι εδώ αξίζει να προσθέσω ότι το τραίνο για επιβάτες και εμπορεύματα έχει εκλείψει από τη Θράκη εδώ και 6 χρόνια, λειτουργεί δε μόνο για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ το τμήμα Αλεξανδρούπολη – Δίκαια προς Βορρά για λόγους …ουκρανικούς. Η κ. Σαράντη πρόσθεσε ότι «η Αλεξανδρούπολη έχει ένα λιμάνι που δεν εξυπηρετεί τις επιχειρήσεις, οι φορτοεκφορτώσεις είναι μία μικρή Οδύσσεια» και εδώ ας σημειώσω την περίεργη κυβερνητική απόφαση για ακύρωση της παραχώρησης του λιμανιού, ενδεχομένως λόγω του εκδηλωθέντος ενδιαφέροντος του Ιβάν Σαββίδη. Η πρόεδρος επεσήμανε και την κακή ποιότητα των δικτύων, τόσο δεδομένων όσο και ηλεκτρικής ενέργειας: «Με τον βροχερό καιρό υποφέρουμε από βυθίσεις στα εργοστάσια»! Αλλά και ο κ. Γεώργιος Μυλωνάς, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Alumil, τόνισε: «Εμείς που έχουμε μία ενεργοβόρα βιομηχανία παραγωγής αλουμινίου, προσπαθούμε να πάρουμε άδεια για να τοποθετήσουμε φωτοβολταϊκά στο εργοστάσιο και δεν μπορούμε, γιατί ο χώρος έχει καταληφθεί από τους επαγγελματίες της ενέργειας. Αυτό είναι ένα τραγικό πρόβλημα. Ζητάμε τουλάχιστον οι βιομηχανίες της περιοχής να έχουν προτεραιότητα στην επενδύσεις σε ΑΠΕ», είπε, προσθέτοντας ότι «η παροχή ενέργειας στη Βόρεια Ελλάδα είναι πολύ κακής ποιότητας και η Θράκη είναι ενεργειακά προβληματική για τη βιομηχανία. Στο δικό μας εργοστάσιο στη Θράκη, οι εγκαταστάσεις για τη σταθεροποίηση της ενέργειας είναι μεγαλύτερες από τα μηχανήματα του εργοστασίου, κάτι που έχει και υψηλό κόστος (…) Η Θράκη θα έπρεπε να είναι ένα μεγάλο βιομηχανοστάσιο αλλά χρειάζονται δέκα χρόνια για να παρέχει η περιοχή όλα όσα χρειάζονται οι επενδυτές σε υποδομές», τόνισε. Ο ίδιος μάλιστα μιλώντας για τον νέο αναπτυξιακό νόμο, εκτίμησε δεν θα είναι αποτελεσματικός, καθώς περιλαμβάνει ως κριτήριο αυξημένες προσλήψεις, δηλαδή απευθύνεται σε επενδύσεις εντάσεως εργασίας. Στη Θράκη και στην Ελλάδα του 2025! Και αυτό για τις ΑΠΕ, που τις σάρωσαν οι κολλητοί των κυβερνώντων, αφήνοντας τις παραγωγικές βιομηχανίες στο έλεος των ολιγαρχών, νομίζω λέει πολλά για το ενδιαφέρον της Αθήνας για την περιοχή μας…
Υπάρχει και η ιδιαίτερη περίπτωση της γεωθερμίας, που πολλά χρόνια τώρα είναι μία καραμέλα στο στόμα των κυβερνώντων. Πράγματι, υπάρχουν καταγεγραμμένα γεωθερμικά πεδία στη Θράκη αλλά ούτε η νομοθεσία βοηθάει στην ευρεία αξιοποίησή τους, ούτε και η κατάσταση του συνεταιριστικού κινήματος είναι η καλύτερη. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε μόλις 1-2 μεγάλες επιχειρήσεις που να προβαίνουν σε επενδύσεις, κυρίως στα νότια της Ξάνθης. Οι νόμοι φτιαγμένοι για τους λίγους και τους εκλεκτούς…
Τέλος, ο τριτογενής τομέας, με άξονα τον τουρισμό, είναι αυτός που κρατάει το κεφάλι της ελληνικής κοινωνίας έξω από το νερό. Τι γίνεται όμως στη Θράκη όπου λείπουν οι διάσημες αρχαιότητες, οι δημοφιλείς παραλίες, οι ονομαστές φυσικές ομορφιές και μάλιστα απέχει πολύ από αυτές; Η περιοχή έχει φυσικά τα θέλγητρά της αλλά και τα πλεονεκτήματά της, με κυριότερο την εγγύτητα Τούρκων και Βουλγάρων πολιτών οι οποίοι δραπετεύουν από τις χώρες τους για λίγες μέρες. Κάπως έτσι ζεί σήμερα η Αλεξανδρούπολη, με όλα τα προβλήματα βέβαια που συνεπάγεται η εξάρτηση από έναν τόσο αστάθμητο παράγοντα, όπως η τουριστική κίνηση. Στην εξάρτηση αυτή ας προστεθεί και το ζήτημα που αναδείχθηκε με τρόπο υπερβολικό πρόσφατα, αναφορικά με τις αγορές ακινήτων. Είναι αλήθεια ότι οι αγορές ακινήτων από Βούλγαρους, Ευρωπαίους δλδ πολίτες στην ευρύτερη θρακική παράλια ζώνη δεν είναι λίγες, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλα τα βορειοελλαδικά παράλια, όμως κατά τη γνώμη μου αυτό αποτυπώνει μια τάση ευεξήγητη στον βουλγαρικό πληθυσμό, χωρίς να συνδέεται με κάποιον κρατικό σχεδιασμό. Από την άλλη, οι αγορές Τούρκων πολιτών είναι μία υπόθεση περίπλοκη και οπωσδήποτε πολύ μικρότερων διαστάσεων, κι ένα κράτος μπορεί να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για την αυτοπροστασία του. Αν βέβαια θέλει η πολιτική του ηγεσία να κάνει κάτι.
Προς το παρόν η πολιτική αυτή ηγεσία δείχνει να έχει άλλες προτεραιότητες για τη Θράκη. Αγαπημένη αερολογία της είναι η μπαρούφα περί ανάδειξης της Θράκης σε «ενεργειακό κόμβο». Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει να περνάει ο ΤΑΡ χωρίς τέλη διέλευσης, παγκόσμια πρωτοτυπία με υπογραφή Σαμαρά. Σημαίνει την κατασκευή Ε/Τ αγωγού Καρατζάμπεη – Κομοτηνής επί Κώστα Καραμανλή. Σημαίνει την κατασκευή του αγωγού IGB για το αμερικάνικο φυσικό αέριο, που μέχρι και ο Βαρδινογιάννης κατήγγειλε στην ΡΑΑΕ για την μη αμφίδρομη κατεύθυνση και την ελλειμματική του λειτουργία σε βάρος των Ελλήνων καταναλωτών. Σημαίνει την ελληνική άρνηση στον ρωσικό αγωγό φθηνού αερίου Turkish Stream. Και βεβαίως σημαίνει την εξαφάνιση της πρότασης για τον αγωγό ρωσικού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, πρόταση που είχε εμπλουτιστεί από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και που στοίχισε (μαζί με 2-3 άλλες αποφάσεις) την Κυβέρνηση στον Κώστα Καραμανλή. Μία άλλη, εδώ και πάνω από 25 χρόνια, είναι να παραδώσει τον ορυκτό πλούτο και συγκεκριμένα τον χρυσό από δύο θέσεις της ανατολικής Ροδόπης, σε ξένες εταιρείες εξόρυξης. Το κατά πόσον συνάδει μία τέτοια επένδυση με την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής είναι νομίζω ευνόητο, ακόμη κι αν δεν συμβεί ποτέ κανένα ατύχημα. Κι αυτό το θέμα παραμένει στο τραπέζι, παρότι η θρακική κοινωνία έχει κατ΄ επανάληψιν εκφραστεί με όλους της τους φορείς, σε όλα τα επίπεδα, με άπειρα επιχειρήματα εναντίον των χρυσωρυχείων. Τι σημαίνει αυτή η περιφρόνηση της τοπικής κοινωνίας και των συμφερόντων της από την εν Αθήναις Κυβέρνηση; Τι άλλο από την διαπλοκή των ελληνόφωνων κοτζαμπάσηδων με τα ξένα συμφέροντα;
Βεβαίως δεν είναι όλα θέμα Οικονομίας, υπάρχουν και σημαντικές αποφάσεις που επηρρέασαν θετικά τα θρακικά πράγματα. Η κορυφαία απόφαση ήταν η δημιουργία του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου το 1973. Σήμερα πανθομολογείται ότι χωρίς το Πανεπιστήμιο η Θράκη θα βρισκόταν σε άλλη εποχή, παρότι η επίδραση στην τοπική ζωή ήταν μόνο από την εισροή νιάτων, ιδεών και χρημάτων, με την σύνδεση Πανεπιστημίου και κοινωνίας να παραμένει ακόμα ζητούμενο. Έχουμε όμως μπροστά μας πολύ δύσκολα χρόνια, αφού η σημερινή Κυβέρνηση με την αντισυνταγματική νομοθέτηση ιδιωτικών Πανεπιστημίων αφενός θα ερημώσει τα περιφερειακά Πανεπιστήμια και αφετέρου άνοιξε τον δρόμο για την ίδρυση τουρκικού Πανεπιστημίου με αγγλόφωνο πρόγραμμα – κι αν σήμερα υπάρχουν κάποια εμπόδια σ΄ αυτό, είναι θέμα χρόνου να ξεπεραστούν. Βλέπουμε δηλαδή ότι ακυρώνεται το σημαντικότερο μέτρο ανάπτυξης της περιοχής! Αξίζει εδώ να προσθέσω ότι σημαντική ώθηση είχαν δώσει και οι Σχολές Αστυνομίας που χάρη στον τότε αρμόδιο υπουργό Στέλιο Παπαθεμελή αλλά και στον διευθυντή του γραφείου του Μελέτη Μελετόπουλο ήρθαν σε Ξάνθη, Κομοτηνή και Διδυμότειχο. Η δεύτερη απόφαση ήταν το 1991 όταν προκρίθηκε η Θράκη για την εγκατάσταση των νεοπροσφύγων από την πρώην ΕΣΣΔ, παρότι το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων αυτών έφυγε τελικά προς αναζήτηση εργασίας σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Κύπρο ή σε άλλες χώρες. Η τρίτη απόφαση ήταν επί μακαριστού Χριστόδουλου για το βοήθημα του τρίτου παιδιού των χριστιανικών οικογενειών, μέσω της Εκκλησίας. Ήταν μία πολύ σωστή, υποδειγματική θα έλεγα, κίνηση που όμως συν τω χρόνω αντί να ενισχυθεί αμβλύνθηκε, καθώς μπήκαν εισοδηματικά κριτήρια για τους δικαιούχους και ηλικιακά για τα παιδιά τους, οπότε η χορηγούμενη βοήθεια συρρικνώθηκε στο 1.000.000 ετησίως, ενώ είχε διακοπεί ολοσχερώς τα 3 πρώτα χρόνια των Μνημονίων. Κι επειδή κάποιες χρονιές το διαθέσιμο κονδύλιο της Εκκλησίας είναι ανεπαρκές, το συμπληρώνουν κάποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες που έχουν την δυνατότητα, τώρα λ.χ. συμβάλλει το ίδρυμα της εφοπλιστικής οικογένειας Μαρτίνου. Κι εδώ ωστόσο υπήρξε το παρατράγουδο του Ιδρύματος Νιάρχου, που δέχθηκε να βοηθήσει μόνο υπό τον όρο ότι το εκκλησιαστικό βοήθημα θα πήγαινε σε όλες τις θρακικές οικογένειες, ανεξαρτήτως θρησκεύματος! Αυτές είναι οι ελίτ της χώρας, αυτοί μάς κυβερνάνε!
Τίθεται λοιπόν ο προβληματισμός: εντάξει, δεν θέλει η όποια Κυβέρνηση να ανεβάσει τους τόνους σε μιαν αντιπαράθεση με την Τουρκία για ένα ζήτημα εσωτερικής τάξεως. Επίσης δεν μπορεί η όποια Κυβέρνηση να ανασχέσει την δημογραφική γήρανση στην μεθόριο, δεν μπορεί να φέρει δουλειές στη Θράκη, δεν μπορεί να προσφέρει τις απαραίτητες υποδομές, δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει το αρχαιολογικό έργο που θα φώτιζε την ελληνικότητα της περιφέρειας, δεν σκοπεύει να παραδώσει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τα τουριστικά φιλέτα που προορίζει για ξεπούλημα, δεν μπορεί να βοηθήσει το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο να αναπτυχθεί δεόντως, μπορεί όμως να αφήνει τα πράγματα να κυλούν ανάποδα ή και να παίρνει πρωτοβουλίες προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ακόμα και στον αμυντικό τομέα, όπου η λειψανδρία κραυγάζει ακόμα και στην πρώτη γραμμή, φτάσαμε να παρηγοριόμαστε με την προσωρινή παρουσία αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή, με τις διευκολύνσεις στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης που τις βαφτίσαμε …βάση, ή τις μέρες αυτές με την μεγάλη ΝΑΤΟϊκή άσκηση Immediate Response 25, επειδή ενοχλεί τους Τούρκους!
Νομίζω ότι με τα ανωτέρω σε αδρές γραμμές γίνεται αντιληπτό ότι και η φυγομαχία που αναφέρω στον τίτλο είναι επιεικής όρος. Ποιος λοιπόν είναι ο βασικός αίτιος των προβλημάτων μας στη Θράκη; Η Άγκυρα που μας επιβουλεύεται ανοιχτά ή η Αθήνα που τελικά μάς υποσκάπτει στα κρυφά;
