Μετωπική επίθεση στην κυβερνητική πολιτική για τα ζητήματα της μουσουλμανικής μειονότητας εξαπέλυσε από το βήμα της Βουλής ο βουλευτής Ξάνθης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Χουσεΐν Ζεϊμπέκ, με αφορμή τη συζήτηση νομοσχεδίου που αφορά, μεταξύ άλλων, τη δυνατότητα ίδρυσης θρησκευτικού νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου (ΝΠΙΔ) για τους Αλεβίτες Μπεκτασήδες της Θράκης.
Ο βουλευτής εξέφρασε την αντίθεσή του στην επίμαχη ρύθμιση, υποστηρίζοντας πως δεν υφίσταται ανάγκη δημιουργίας τέτοιου φορέα, καθώς —όπως είπε— οι Αλεβίτες Μπεκτασήδες ήδη διατηρούν τα δικαιώματά τους ως μέλη της μειονότητας υπό την προστασία της Συνθήκης της Λοζάνης. Παράλληλα διερωτήθηκε για τα πραγματικά κίνητρα πίσω από τη ρύθμιση, αφήνοντας αιχμές περί σκοπιμοτήτων και κομματικών τοποθετήσεων σε διορισμένα συμβούλια.
Ο Ζεϊμπέκ υπενθύμισε ότι σε προηγούμενη προσπάθεια δημιουργίας παρόμοιου φορέα συγκεντρώθηκαν μόλις 40 από τις απαιτούμενες 300 υπογραφές, επισημαίνοντας ότι τέτοια εγχειρήματα δεν χαίρουν αποδοχής από την ίδια την κοινότητα.
Κατά την παρέμβασή του, ο βουλευτής επανέφερε το πάγιο αίτημα της μειονότητας για εκλογή των Μουφτήδων, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι διατηρεί σε ισχύ το «χουντικό πλαίσιο» του 1967 που προβλέπει διορισμό διαχειριστικών επιτροπών στα βακούφια. Αναφερόμενος στον «αποτυχημένο» θεσμό του Ιερού Δασκάλου, σημείωσε ότι χρησιμοποιείται για να “βολεύονται κομματικά παιδιά”, ενώ ζήτησε επαναφορά της εκλογικής διαδικασίας σε όλες τις σχετικές δομές.
Σχετικά με το ζήτημα της εκπαίδευσης, επικεντρώθηκε στο κτιριακό πρόβλημα του Μειονοτικού Γυμνασίου-Λυκείου Ξάνθης, υποστηρίζοντας ότι η Πολιτεία επιδεικνύει αδιαφορία και παραγκωνίζει τις αιρετές Σχολικές Εφορείες, αποκλείοντάς τες από τις διοικητικές λειτουργίες των σχολείων.
Τέλος, κατήγγειλε ότι δεν έχει υπάρξει πρόοδος στην εφαρμογή των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) αναφορικά με την αναγνώριση συλλόγων που περιλαμβάνουν τον όρο «τουρκικός», ζητώντας «πολιτική βούληση» για την πλήρη εφαρμογή τους.
🧾 Σχόλιο – Ανάλυση: Ο Ζεϊμπέκ ως φερέφωνο του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής;
Η παρέμβαση του Χουσεΐν Ζεϊμπέκ δεν μπορεί να ιδωθεί απλώς ως κοινοβουλευτικός λόγος. Ο βουλευτής υιοθετεί πάγια ρητορικά μοτίβα του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, ενισχύοντας τις αφηγήσεις της Άγκυρας περί “καταπιεσμένης τουρκικής μειονότητας” στη Θράκη.
Τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτήν την ευθυγράμμιση:
-
Αμφισβήτηση του δικαιώματος των Αλεβιτών στην αυθύπαρκτη οργάνωση
Ο Ζεϊμπέκ επιχειρεί να ακυρώσει τη δυνατότητα αυτοτελούς θεσμικής εκπροσώπησης των Αλεβιτών Μπεκτασήδων, χαρακτηρίζοντας την αναγνώριση του ΝΠΙΔ περίπου ως “προβοκατόρικη”. Αυτό συμπίπτει με τη γραμμή του τουρκικού Προξενείου, που προσπαθεί να υποτάξει την αλεβιτική μειονότητα στη σουνιτική-τουρκική ταυτότητα της υπόλοιπης μειονότητας. -
Επίθεση σε κάθε μορφή διορισμού που δεν περνά από την έγκριση μειονοτικών κύκλων
Ο Ζεϊμπέκ διαμαρτύρεται για τους διορισμούς στα βακούφια και στον νέο φορέα των Αλεβιτών, αγνοώντας επιλεκτικά ότι πολλές τέτοιες οργανώσεις λειτουργούν de facto ως παραρτήματα του τουρκικού Προξενείου, με διορισμένους ιμάμηδες, μουφτήδες και «πνευματικούς ηγέτες» από την Τουρκία. Δεν τον ενοχλεί η παρέμβαση της Άγκυρας, αλλά μόνο του ελληνικού κράτους. -
Υπεράσπιση της “τουρκικής ταυτότητας” μέσω των συλλόγων
Το αίτημα για εφαρμογή των αποφάσεων του ΕΔΔΑ περί αναγνώρισης συλλόγων που φέρουν τον όρο “τουρκικός”, χωρίς καμία αναφορά στις δικαστικές ή πολιτικές παραμέτρους ασφαλείας και ισορροπίας, ταυτίζεται με την τουρκική εθνικιστική στρατηγική. -
Αποσιώπηση της διαφοροποίησης των Αλεβιτών
Δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στην πνευματική και θεολογική απόσταση των Αλεβιτών από τον τουρκικό σουνιτισμό και τη Diyanet. Αντίθετα, επιδιώκεται η αφομοίωση και η απαξίωση της αυτονομίας τους.
📌 Συμπέρασμα
Η ομιλία του Χουσεΐν Ζεϊμπέκ δεν είναι μια απλή αντιπολιτευτική παρέμβαση. Αποτυπώνει τον πολιτικό ρόλο που έχει αναλάβει ως εκφραστής των θέσεων του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής εντός της ελληνικής Βουλής. Η άρνησή του να αποδεχτεί θεσμικές λύσεις που ενισχύουν τη θρησκευτική πολυφωνία εντός της μειονότητας (όπως η κατοχύρωση των Αλεβιτών) αποτελεί σαφή ένδειξη υπεράσπισης της ενιαίας τουρκικής εθνοθρησκευτικής ταυτότητας, που εξυπηρετεί την Άγκυρα.
Πρόκειται για μια φιλοπροξενική στάση, που ενισχύει την προσπάθεια της Τουρκίας να επιβάλει έναν κεντρικό εθνοθρησκευτικό έλεγχο στους μουσουλμάνους της Θράκης, αποκλείοντας μειονοτικά στοιχεία που ξεφεύγουν από την τουρκο-σουνιτική νόρμα.
