Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης
Η Περιφέρεια ΑΜΘ σιώπησε όταν έπρεπε να μιλήσει – οι θεματικοί της αντιπεριφερειάρχες όμως έδωσαν το “παρών” στην προξενική εκδήλωση του Κέχρου
Μπορεί η 3η Αυγούστου 2025 να καταγραφεί ως ιστορική ημέρα για τους Αλεβίτες της Ροδόπης, αφού για πρώτη φορά η ελληνική Πολιτεία εκπροσωπήθηκε επίσημα σε θρησκευτική τους τελετή, αναγνωρίζοντας δημόσια την ταυτότητα και την πολιτισμική τους ιδιαιτερότητα. Όμως, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αμφίσημη παρουσία του ΠΑΜΘ Χρ. Τοψίδη που θυμίζει με αρκετές αναλογίες την περίπτωση του Παν. Καλακίκου , Δημάρχου Σουφλίου.
Ο Χρ. Τοψίδης εμφανίσθηκε, αλλά παρέμεινε.. αφανής: ούτε λέξη, ούτε εικόνα
Παρότι ο Περιφερειάρχης ΑΜΘ Χρήστος Τοψίδης εμφανίσθηκε τελικά στη Ρούσσα, η παρουσία του δεν καταγράφηκε πουθενά επίσημα:
Ούτε σε δελτίο Τύπου της ΠΑΜΘ, ούτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της Περιφέρειας, ούτε με φωτογραφικό υλικό ή δημόσια δήλωση.
Μια εμφάνιση χωρίς λόγο,αλλά με θεσμική ευθύνη. Μια παθητική παρουσία, αν όχι εσκεμμένα απολιτική, η οποία γεννά εύλογα ερωτήματα για το αν ο ίδιος επέλεξε να μην καταγραφεί, ώστε να μην ενοχλήσει το “σύστημα Κομοτηνής”.
Η σιωπή αυτή, ειδικά σε μια στιγμή όπου αναγνωρίζεται δημόσια η ύπαρξη της Αλεβιτικής κοινότητας, δεν μπορεί να θεωρηθεί απλώς αβλεψία – αποτελεί πολιτική στάση. Στάση υπεκφυγής.
Παρά την παρουσία εκπροσώπων της Πολιτειακής, Πολιτικής και Θρησκευτικής ηγεσίας, στην τελετή στα Χίλια και στη Ρούσσα – εκεί όπου οι Αλεβίτες της Θράκης έθεσαν ανοιχτά το αίτημά τους για σεβασμό, αναγνώριση και ισοτιμία δεν υπήρξε καμία τοποθέτηση για την ιστορική αυτή στιγμή.
Αντιθέτως, τρεις φιλοπροξενικοί θεματικοί αντιπεριφερειάρχες, – Rıdvan Molla İsa, Ahmet Osman Pehlivan και Rıdvan Hacı Mehmet – παρέστησαν ως προσκεκλημένοι πρωτοκόλλου στην φιλοπροξενική εκδήλωση στον Κέχρο. Μια εκδήλωση με έντονο εθνικιστικό χαρακτήρα, στην οποία κυριάρχησε η σημειολογία του «τουρκισμού» και όχι του πολιτισμού.
Πολιτική ουδετερότητα ή επιλεκτική σιωπή;
Η Περιφέρεια δείχνει ότι αντί να σταθεί ως γέφυρα θεσμικού διαλόγου και κοινωνικής συνοχής, επιλέγει μια πολιτικά επιλεκτική ουδετερότητα, που στην πράξη μεταφράζεται σε σιωπηρή ανοχή στον τουρκικό εθνικισμό και παράβλεψη της Αλεβιτικής πραγματικότητας.
Η στάση αυτή δεν είναι αθώα: δείχνει πολιτικό υπολογισμό, φόβο κόστους και προσκόλληση σε ψηφοθηρικές ισορροπίες, ιδίως σε δήμους και χωριά της ορεινής Ροδόπης όπου η εκλογική επιρροή του Προξενείου παραμένει υπαρκτή – αλλά όχι απόλυτη.
Η φωνή των κατοίκων – και η αποτυχία του Κέχρου
Αυτό που συχνά αγνοούν οι θεσμικοί “παίκτες” είναι η φωνή των ίδιων των κατοίκων. Η κοινωνική βάση φαίνεται να στέλνει διαφορετικά μηνύματα.
Στον Κέχρο, η υποστηριζόμενη από το Προξενείο εκδήλωση χαρακτηρίστηκε από χαμηλή συμμετοχή, εσωστρέφεια και αποτυχημένη κινητοποίηση. Παρά την παρουσία φιλοπροξενικών μικροπαραγόντων και στελεχών του εθνικιστικού χώρου, η κοινωνία γύρισε την πλάτη.
Αντίθετα, στη Ρούσσα και τα Χίλια, οι εκδηλώσεις των Αλεβιτών είχαν πρωτοφανή συμμετοχή, αυθεντική συγκίνηση και πραγματική κοινωνική στήριξη. Η εικόνα ήταν σαφής: η κοινότητα διεκδικεί χώρο, φωνή και σεβασμό.
Συμπέρασμα – Το πολιτικό δίλημμα της Περιφέρειας
Το δίλημμα για την Περιφέρεια ΑΜΘ είναι σαφές: Θα συνεχίσει να σιωπά μπροστά σε όσους προσπαθούν να επιβάλουν μια μονοδιάστατη ταυτότητα στη μειονότητα; Ή θα σταθεί στο ύψος της, ως θεσμός μιας ευρωπαϊκής Περιφέρειας, που αναγνωρίζει την πολυφωνία και τα δικαιώματα;
Ο Χριστόδουλος Τοψίδης και οι συνεργάτες του δεν μπορούν να συνεχίσουν να κρύβονται πίσω από τη σιωπή.
Η Ιστορία γράφεται στη Ρούσσα. Στον Κέχρο, μετρούν απλώς ψήφοι.
