Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της αναμονής. Του «μετά». Του ανέκφραστου. Κι αν η μνήμη ενός έρωτα είναι πιο δυνατή από τη λήθη του, όπως έγραφα προ ημερών, τι γίνεται με τη μνήμη μιας πόλης που ξεχνιέται σκόπιμα;
Κομοτηνή, καλοκαίρι 2025. Φώτα ανοιχτά. Δρόμοι άδειοι. Όχι ακριβώς άδειοι — γεμάτοι από ό,τι αφήσαμε να μας ξεπεράσει. Σκυλιά αδέσποτα. Μια αγέλη που διεκδικεί τη μέση του δρόμου με την άνεση που θα έπρεπε να έχει ο πολίτης. Ένα αυτοκίνητο σταματημένο, τα φώτα του να σκίζουν το σκοτάδι — κι όμως, το φως δεν φτάνει να λύσει το πρόβλημα.
Δεν είναι απλά εικόνες αστικής παρακμής. Είναι το πορτρέτο μιας αόρατης εγκατάλειψης. Οι σκυλόφιλοι θα πουν «τα ζώα δεν φταίνε». Σωστά. Οι άλλοι θα πουν «κάποιος πρέπει να κάνει κάτι». Αλλά ο Αύγουστος δεν είναι μήνας λύσεων. Είναι ο μήνας που βγάζει στην επιφάνεια όσα κρύβαμε όλο τον χρόνο.
Κάθε πόλη έχει τις σκιές της. Στην Κομοτηνή, οι σκιές γαβγίζουν. Σταματούν την κυκλοφορία. Στήνουν πεισματικά καρτέρι στη μέση του δρόμου. Κι εσύ, μέσα στο αυτοκίνητο, περιμένεις να περάσουν. Ή μήπως περιμένεις να περάσεις εσύ από τη δική σου αδράνεια;
Ο φωτισμένος δρόμος είναι πιο άδειος από ποτέ.
Η ζωή συνεχίζεται — ακριβώς επειδή κάνει ότι δεν βλέπει.
Όχι μια “στιγμή”, αλλά μια εικόνα επαναλαμβανόμενη.
Όχι ρομαντισμός, αλλά υπόμνηση.
📷 Αυγουστιάτικες νύχτες, Κομοτηνή 2025.
