Δεκαπενταύγουστος στην Κομοτηνή – και όμως, η πρωτεύουσα της Ροδόπης και της ΠΑΜΘ θυμίζει περισσότερο πόλη που κατεβάζει ρολά, παρά ζωντανό διοικητικό κέντρο. Οι δρόμοι άδειοι, τα περισσότερα καταστήματα κλειστά, και ακόμη και τα ελάχιστα ανοιχτά μετρούνται στα δάχτυλα. Επισκέπτες που κατέφθασαν με γκρουπ αναγκάστηκαν να ψάχνουν απεγνωσμένα για παραδοσιακά προϊόντα ή ένα μέρος να φάνε – χωρίς επιτυχία, αν δεν γνώριζαν ήδη πού να απευθυνθούν.
«Η Κομοτηνή θα μπορούσε να είναι στολίδι, αλλά μοιάζει με φάντασμα», σχολιάζει επισκέπτης που βρέθηκε στην πόλη δύο συνεχόμενα καλοκαίρια. Το πάρκο που θυμάται από παιδί γεμάτο ζωή και πράσινο, σήμερα μοιάζει απρόσωπο, με ελάχιστη φροντίδα.
Η παρακμή φαίνεται και στις λεπτομέρειες: πεζοδρόμια με τις κίτρινες πλάκες όδευσης τυφλών καλυμμένες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σκουπίδια σε γωνιές, φωτισμένες πινακίδες που πέφτουν πάνω σε άδειους δρόμους. Η εικόνα απέχει πολύ από την αίγλη που είχε η πόλη πριν από 20 και πλέον χρόνια.
Το ερώτημα είναι αν πρόκειται για εποχικό φαινόμενο –μια πόλη που αδειάζει τον Δεκαπενταύγουστο, όπως τόσες άλλες στην Ελλάδα– ή αν αποτυπώνει μια βαθύτερη υποχώρηση της ζωντάνιας και της οικονομικής δραστηριότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε καλοκαίρι ή αργία, η πόλη κατεβάζει ρολά και μετατρέπεται σε φάντασμα.
Η Κομοτηνή δείχνει να «πληρώνει» το έλλειμμα του τοπικού πολιτικού δυναμικού, την αδιαφορία της τοπικής επιχειρηματικής κονότητας, την έλλειψη συντονισμού θεσμικών φορέων αλλά και τη νοοτροπία μέρους των επιχειρηματιών της.
Μια πόλη που θα μπορούσε να είναι στολίδι της Θράκης εγκλωβίζεται σε μια ξεπερασμένη αντίληψη, που διώχνει τον κόσμο αντί να τον προσελκύει. Κάτοικοι και επισκέπτες συμφωνούν: η Κομοτηνή αξίζει περισσότερη φροντίδα και μια στρατηγική που θα της ξαναδώσει τον παλμό και την αίγλη που κάποτε είχε.
