Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Αν. Τασούλας παρέστη στις εκδηλώσεις του Δήμου Μεσολογγίου για τον εορτασμό της 199ης επετείου της Εξόδου των Ελεύθερων Πολιορκημένων.
Ο κύριος Τασούλας, μετά τη δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, παρακολούθησε την παρέλαση και κατέθεσε στεφάνι στον Κήπο των Ηρώων. Στη συνέχεια, απένειμε τα έπαθλα στους νικητές του 77ου αγώνα «Δρόμος Θυσίας» και έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Σήμερα, εδώ στην ιερά πόλη του Μεσολογγίου, λαός και αρχές, με σεμνότητα και αποφασιστικότητα εν σχέσει με τη μνήμη αυτή, τιμήσαμε την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση. Τιμήσαμε αφάνταστη αυτοθυσία και αφάνταστη αυταπάρνηση. Ενός λαού ο οποίος συμπύκνωσε με τη συμπεριφορά του τη νύχτα προς την Κυριακή των Βαΐων του 1826 το «Ελευθερία ή θάνατος» προτιμώντας το «Ελευθερία» διά του θανάτου. «Λαλεί πουλί παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει». Αυτή ήταν η κατάσταση στο Μεσολόγγι πριν την έξοδο. Πριν την έξοδο από τις τρεις πύλες οι οποίες δεν οδήγησαν τους Ελεύθερους Πολιορκημένους στη νίκη. Τους οδήγησαν σε κάτι σπουδαιότερο. Τους οδήγησαν στη δόξα. Και αυτή η δόξα έδωσε νέα πνοή και ορμή στην Επανάσταση, η οποία ήδη από το 1824, λόγω των δύο εμφυλίων πολέμων, είχε αρχίσει να κάμπτεται.
Έδωσε νέα πνοή και νέα ορμή στην Επανάσταση πανευρωπαϊκά. Αναζωπυρώθηκε σημαντικά ο φιλελληνισμός. Και οι ξένες Μεγάλες Δυνάμεις, βλέποντας τη βαρβαρότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έναντι ενός χριστιανικού λαού, οι Μεγάλες Δυνάμεις λογαριάζοντας και τα συμφέροντά τους που εθίγονταν απ’ την παράταση, την ηρωική παράταση του αγώνα, άρχισαν σιγά σιγά να αντιμετωπίζουν την Επανάσταση την Ελληνική, σαν κάτι που έπρεπε να αναγνωρίσουν.
Ήρθε το πρωτόκολλο της Πετρούπολης το 1826, ήρθε το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1827, λίγο πριν το Ναβαρίνο, ήρθε το Ναβαρίνο, το οποίο κατέστρεψε τον Οθωμανικό στόλο. Και όλα αυτά επηρεάστηκαν και από τη δόξα και από τη θυσία του Μεσολογγίου. Ήρθε εν συνεχεία ο Καποδίστριας, κατελήφθη η στερεά Ελλάδα, τα πράγματα άρχισαν να γυρίζουν και φτάσαμε αρχές του 1830, που η Ελλάδα αναγνωρίστηκε επισήμως, διεθνώς, με πρώτα σύνορα, επαναλαμβάνω πρώτα σύνορα, για φανταστείτε, τις εκβολές του Σπερχειού και του Αχελώου. Και αυτές τις εκβολές του Σπερχειού και του Αχελώου, τις χρησιμοποιήσαμε ως εφαλτήριο για να σηκώσουμε κεφάλι τα επόμενα χρόνια και να φτάσουμε ίσαμε δω.
Το Μεσολόγγι ήταν λοιπόν μία ορμή και μία πνοή για την Επανάσταση. Είναι όμως και μία έμπνευση για όλους εμάς. Πώς το λέει ο Παλαμάς το Μεσολόγγι; Το λέει «χαρά της ιστορίας». Και το λέει «άχρονη θύμηση».
Μπαίνοντας στο Πάρκο των Ηρώων, εδώ, καταλαβαίνεις τι σημαίνει άχρονη θύμηση. Καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος εξαφανίζεται. Και ό,τι συνέβη πριν 199 χρόνια, είναι σαν να συνέβη χθες. Και αυτή η άχρονη θύμηση, και αυτή η χαρά της δικαιωμένης ιστορίας σήμερα, μας εμπνέει. Γιατί ξέρουμε πώς ξεκινήσαμε. Ξέρουμε πού χρωστάμε.
Χρωστάμε στους Ελεύθερους Πολιορκημένους. Την ελευθερία, την προκοπή, τις επιδιώξεις μας και τις φιλοδοξίες μας. Και τους χρωστάμε και κάτι ακόμη. Ακόμη μεγαλύτερο. Ότι αν χρειαστεί, όπως κι εκείνοι, εάν κινδυνεύσει ο οίκος μας και η τιμή μας, θα τα προστατεύσουμε ανυποχώρητα. Αυτή η ανυποχώρητη απόφασή μας, να προστατεύσουμε την τιμή και τον οίκο μας, συμβολίστηκε σήμερα εδώ, από την παρουσία όχι μόνο του λαού του Μεσολογγίου, αλλά λαού απ’ όλη την Ελλάδα. Και αυτή την τιμή προς τη μνήμη τους, συμβόλισε το στεφάνι που είχα την υπέρτατη τιμή να καταθέσω εν ονόματι του ελληνικού λαού, στη μνήμη των Ελεύθερων Πολιορκημένων».
