Η Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς στην πορεία της εθνικής ολοκλήρωσης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Τα Επτάνησα — Κέρκυρα, Κεφαλονιά, Ζάκυνθος, Λευκάδα, Ιθάκη, Παξοί και Κύθηρα — είχαν μακρά ιστορία ξένων κυριαρχιών, με σημαντικότερη αυτή της Βενετίας. Μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους, πέρασαν στα χέρια των Βρετανών και από το 1815 αποτέλεσαν το Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων υπό βρετανική «προστασία».
Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, αναπτύχθηκε έντονα το κίνημα της Ένωσης, κυρίως μέσα από τη δράση της Ριζοσπαστικής παράταξης, που πίεζε για την προσάρτηση των νησιών στην Ελλάδα. Οι Βρετανοί, αν και αρχικά ήταν αντίθετοι, άλλαξαν στάση στο πλαίσιο μιας ευρύτερης διπλωματικής πολιτικής εξομάλυνσης των σχέσεων τους με την Ελλάδα.
Το 1863, με την άνοδο του Γεωργίου Α΄ στον ελληνικό θρόνο, η Μεγάλη Βρετανία αποφάσισε να παραχωρήσει τα Ιόνια Νησιά στην Ελλάδα, ως ένδειξη καλής θέλησης. Η επίσημη ένωση πραγματοποιήθηκε στις 21 Μαΐου 1864 και αποτέλεσε μεγάλη εθνική επιτυχία.
Η Ένωση της Επτανήσου ενίσχυσε την Ελλάδα γεωγραφικά, στρατηγικά και πληθυσμιακά, ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την απελευθέρωση και άλλων υπόδουλων ελληνικών περιοχών. Ήταν μια ειρηνική ένωση, που επιτεύχθηκε με διπλωματικά μέσα, και ένα σημαντικό βήμα προς την εθνική ολοκλήρωση του ελληνικού κράτους.
