Μετά τους Ρούσντι, τον Ουελμπέκ και την Αγιάν Χίρσι Άλι, η νέα «μάχη» των ισλαμιστών στη Γαλλία είναι η ταινία «Barbie». Στο προάστιο Noisy-le-Sec, κοντά στο Παρίσι, 15 νεαροί μουσουλμάνοι σταμάτησαν την υπαίθρια προβολή της ταινίας, υποστηρίζοντας ότι «προωθεί την ομοφυλοφιλία και προσβάλλει την εικόνα της γυναίκας». Οι δράστες απείλησαν υπαλλήλους και προσπάθησαν να καταστρέψουν τον εξοπλισμό. Ο δήμαρχος Ολιβιέ Σαραμπερούζ υπέβαλε μήνυση και προγραμμάτισε εκ νέου την προβολή, δηλώνοντας ότι «δεν υπάρχουν πολιτισμικές ζώνες απαγόρευσης στο Noisy-le-Sec». Η πραγματικότητα όμως δείχνει ότι τέτοιες ζώνες υπάρχουν σε πολλές περιοχές της Γαλλίας.
Η Γαλλία διαθέτει τον μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό στην Ευρώπη, περίπου 7–10% του συνολικού πληθυσμού, και συχνά βρίσκεται υπό πίεση από ριζοσπαστικές φωνές. Σε πόλεις όπως η Λιλ, η Λιόν και η Μασσαλία, οι ισλαμιστές έχουν δημιουργήσει «παράλληλα οικοσυστήματα» που επηρεάζουν σχολεία, αθλητικούς συλλόγους και τοπικές αρχές. Σε αυτά επιβάλλονται θρησκευτικοί κανόνες ένδυσης και συμπεριφοράς, δημιουργούνται χώροι προσευχής και ενθαρρύνεται η τήρηση της σαρία στην καθημερινή ζωή.
Το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο: τον Μάιο, ο καθηγητής Μέσης Ανατολής Φαμπρίς Μπαλάνς δέχθηκε επίθεση κατά τη διάρκεια διάλεξης στη Λυών, επειδή διαμαρτυρόταν για την ακύρωση ιφτάρ σε πανεπιστημιακό χώρο, ενώ τον Φεβρουάριο η ανθρωπολόγος Φλοράνς Μπερζό-Μπλάκλερ δέχθηκε απειλές θανάτου και αποκλείστηκε από εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο της Λιλ για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Η ακύρωση της «Barbie» δείχνει ότι η επιρροή του πολιτικού Ισλάμ είναι βαθιά και συχνά αγνοείται από τις πολιτικές και πολιτιστικές ηγεσίες. Η αδυναμία αντιμετώπισης του φαινομένου οδηγεί σε λογοκρισία, πολιτιστικές ακυρώσεις και ενίσχυση της ισλαμικής επιρροής στην Ευρώπη. Παράλληλα, υπενθυμίζει τις τραγικές συνέπειες της αδιαφορίας: η σφαγή στο «Charlie Hebdo» το 2015 και ο αποκεφαλισμός του καθηγητή Σαμιέλ Πατί το 2020 παραμένουν οδυνηρές υπενθυμίσεις.
Η υπόθεση της «Barbie» είναι μια προειδοποίηση: η προστασία της ελευθερίας έκφρασης και των βασικών δημοκρατικών αξιών παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ. Αν δεν μπορεί να υπερασπιστεί κανείς μια παιδική ταινία από 15 ακροαριστερές ομάδες, πώς θα προστατεύσει ολόκληρη την κοινωνία από οργανωμένα δίκτυα εξτρεμιστών;
