“Το έργο είναι η νεκρική μάσκα της σύλληψης”, γράφει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν. Πίσω από τη μάσκα δεν βλέπεις πια το πρόσωπο, δεν βλέπεις τον συγγραφέα. Δεν μπορείς να ξέρεις αν είναι καν εκεί.
Κι αν δεν είναι; Αν το έργο έχει γραφτεί μηχανικά, από ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης; Ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης διαβάζει διαρκώς από δεδομένα ασύλληπτου αριθμού, και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο. Παράγει αποτελέσματα που μοιάζουν εντυπωσιακά με ανθρώπινες δραστηριότητες. Τα πάντα φαίνεται να μπορεί να κάνει. Σίγουρα όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ανθρώπινο άγγιγμα, όλα όσα απολαμβάνει και προσφέρει το σώμα. Αλλά πόσο βαθιά μπορεί να μπει στον νου; Μπορεί να γράψει αυθεντικές ιστορίες; Μπορεί να αισθανθεί; Μπορεί, όσο κι αν φαντάζει δαιμονικό, να δημιουργήσει συνείδηση; Κι εμείς που γράφουμε, έχουμε κάτι να φοβηθούμε; Δεν είναι οι ιστορίες μας αποκυήματα ενός προσωπικού σύμπαντος που δεν μοιάζει με κανένα άλλο;Το βιβλίο αυτό επιχειρεί ένα πείραμα. Αποτελείται από δεκατέσσερις ιστορίες, εννιά από ανθρώπινο χέρι και πέντε που δημιούργησε η λεγόμενη “ΑΙ”.
Τι συμπέρασμα βγαίνει από το πείραμα;
Να κατεβάσουμε τα μολύβια; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Δημήτρης Χαλαζωνίτης
Από το Χαλάνδρι στο Ψυχικό
Μαρδή Αφέντρα
Η πόλη δεν κοιμάται
Γιάννης Παντελάκης
Κοντόκουσι
Ελευθερία Παπουτσάκη
Πού ήσουν, φίλε, κι άργησες;
Μάγδα Πετρίδη
Τα φαντάσματα
Κώστας Σωτηρίου
Μπελ κάντο
Τζένη Οικονομίδη
Εν αιθρία
Αντώνης Ραζής
Κόλπο γκρόσο
Γιώργος Κουτσούκος
Απογείωση
Μιχάλης Χατζηκυριάκος
Δεν είμαι ρομπότ
Σπύρος Γιανναράς
Ο δεύτερος θάνατος της κυρίας Φανής
Άννα Μαρία Παπαδοπούλου
Οι κόκκινες ώρες
Νίκη Παναγιωτακοπούλου
Επτά σπίτια κοντά στη θάλασσα
Γιάννης Μπαλαμπανίδης
Πείνα
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Γεράσιμος Κουζέλης
Πού ξέρετε πως δεν είμαι ρομπότ;
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
