Μαρία Απατζίδη: Μια πολιτική μεταγραφή που εκθέτει το ΠΑΣΟΚ – Τι δεν ήξεραν (ή ήξεραν) στη Χαριλάου Τρικούπη
Μια τηλεοπτική δήλωση ήταν αρκετή για να αποκαλυφθεί το στρατηγικό κενό και η πολιτική αμηχανία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Η Μαρία Απατζίδη, αναπληρώτρια γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού του κόμματος, σε τηλεοπτική της παρέμβαση, υιοθέτησε ευθέως το επιχείρημα της Άγκυρας και της κυβέρνησης της Τρίπολης πως το τουρκολιβυκό μνημόνιο «παράγει έννομα αποτελέσματα και δημιουργεί τετελεσμένα».
Η δήλωσή της δεν ήταν απλώς λανθασμένη. Ήταν πολιτικά επικίνδυνη – διότι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την εθνική γραμμή που εδώ και χρόνια απορρίπτει ως παράνομο και ανυπόστατο το μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης. Πέραν όμως της ακαριαίας αντίδρασης της ΝΔ και της εκπροσώπου Τύπου της, Αλεξάνδρας Σδούκου, το πρόβλημα είναι βαθύτερο: πώς έφτασε η κ. Απατζίδη σε αυτήν τη θέση ευθύνης στο ΠΑΣΟΚ και με ποια πολιτικά κριτήρια στρατολογήθηκε;
Από το ΜέΡΑ25 στο ΠΑΣΟΚ – και από τον Βαρουφάκη στον Βελόπουλο
Το όνομα της Μαρίας Απατζίδη δεν είναι άγνωστο. Εξελέγη με το ΜέΡΑ25 το 2019, με λιγότερους από 2.500 σταυρούς. Το κοινοβουλευτικό της αποτύπωμα είχε χαρακτηριστικά περισσότερο ακτιβιστικά παρά θεσμικά. Από τα μπλουζάκια με σύνθημα «57 νεκροί, 156 υποκριτές» για τα Τέμπη, μέχρι τις καταγγελίες στο Facebook για… φωτογραφίες γενετικών μορίων, κατήγγειλε την πατριαρχία και την τοξική αρρενωπότητα με το ίδιο πάθος που κατήγγειλε τη «νοικοκυρίστικη» ανάγκη για ασφάλεια και την «απελευθέρωση» των Εξαρχείων.
Η ίδια αποχώρησε από το ΜέΡΑ25 τον Ιούλιο του 2023, ζητώντας από τον Γιάνη Βαρουφάκη να αποσυρθεί από την ηγεσία, επειδή απέτυχε να επανεκλεγεί το κόμμα. Λίγα 24ωρα αργότερα, όμως, ανακοίνωσε τη συνεργασία της στις δημοτικές εκλογές με υποψήφιο δήμαρχο που είχε κατέβει το 2019 με τον Κυριάκο Βελόπουλο – γεγονός που προκάλεσε τότε σάλο και εύλογα ερωτήματα για τη διαδρομή της από την ακροαριστερά στην πατριωτική Δεξιά.
Κι όμως, μέχρι την άνοιξη του 2025 είχε ήδη μεταγραφεί στο ΠΑΣΟΚ, με επίσημο ρόλο. Σε άρθρο της –που πιθανόν δεν έγραψε μόνη της– αποθέωνε την ιστορική Κεντροαριστερά και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Η δήλωση για το τουρκολιβυκό μνημόνιο και η σιωπή Ανδρουλάκη
Η τηλεοπτική τοποθέτηση της Απατζίδη περί «έννομων αποτελεσμάτων» του μνημονίου Τουρκίας-Λιβύης αποτέλεσε πολιτική βόμβα. Η ΝΔ άδραξε την ευκαιρία, καλώντας την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να ξεκαθαρίσει: είναι αυτή επίσημη θέση του κόμματος;
Η εκπρόσωπος της ΝΔ, Αλεξάνδρα Σδούκου, υπενθύμισε ότι το μνημόνιο έχει απορριφθεί καθολικά – από την Ε.Ε., τον ΟΗΕ, το Διεθνές Δίκαιο. Η θέση της Απατζίδη, είπε, υπονομεύει την εθνική στρατηγική και εξυπηρετεί επικοινωνιακά τις διεκδικήσεις της Άγκυρας.
Από πλευράς ΠΑΣΟΚ, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Δημήτρης Μάντζος εμφανίστηκε αρκετές ώρες αργότερα στην ΕΡΤ για να ξεκαθαρίσει πως «το τουρκολιβυκό μνημόνιο δεν παράγει έννομα αποτελέσματα». Όμως, η ζημιά είχε ήδη γίνει. Η διγλωσσία ήταν εμφανής.
Τι πραγματικά εκφράζει η Απατζίδη στο ΠΑΣΟΚ;
Το πρόβλημα όμως, όπως σωστά διατυπώθηκε από στελέχη της ΝΔ, δεν είναι η καθυστέρηση της διάψευσης. Είναι η στρατολόγηση. Γιατί, και ποιος, στο ΠΑΣΟΚ θεώρησε σωστό να εντάξει στο κόμμα μια πολιτικό που είχε πλέξει το εγκώμιο του Τραμπ, μιλώντας στο Twitter (Χ) για το «στραβό παγκόσμιο εμπόριο» και υπερασπιζόμενη τους δασμούς του;
Γιατί τοποθετήθηκε σε μια κρίσιμη θέση – στον Απόδημο Ελληνισμό – την ώρα που η Ελλάδα επιδιώκει μια συνεκτική στρατηγική σε Βαλκάνια, πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και ομογενειακές κοινότητες με πολύπλοκες γεωπολιτικές ευαισθησίες;
Και το πιο ουσιώδες: ποια πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ εκφράζει η κ. Απατζίδη; Και είναι αποδεκτή από τους ψηφοφόρους της Παράταξης;
Η εκκωφαντική σιωπή Ανδρουλάκη – και οι σκιές της ανοχής
Η στάση του Νίκου Ανδρουλάκη θυμίζει πολλές πρόσφατες σκιές ανοχής:
-
Την υποψήφια του ΠΑΣΟΚ που φωτογραφήθηκε δίπλα στον Ερσίν Τατάρ στα Κατεχόμενα.
-
Τον Παύλο Χρηστίδη που εξέφρασε ευθέως αντίθεση με κομματικές γραμμές χωρίς συνέπειες.
-
Τον Οδυσσέα Βλάχο, που δήλωσε πως θα προτιμούσε να βρίσκεται δίπλα στον Τατάρ παρά σε εκδήλωση της Ομάδας Αλήθειας.
Το ερώτημα είναι πια σαφές: Αν αυτά δεν εκφράζουν την επίσημη γραμμή, γιατί δεν υπάρχει πολιτικό κόστος για τους πρωταγωνιστές;
Εθνική πολιτική με προσωπικές ατζέντες;
Η υπόθεση Απατζίδη φωτίζει ένα ευρύτερο πολιτικό πρόβλημα: τη χαλαρή προσέγγιση στα εθνικά θέματα από ένα κόμμα που φιλοδοξεί να επανέλθει στην εξουσία. Δεν μπορεί, λένε κυβερνητικές πηγές, ένα σοβαρό κόμμα να εμφανίζεται να συμφωνεί την ίδια στιγμή με την ελληνική γραμμή, την ευρωπαϊκή στρατηγική και… τις απόψεις της Άγκυρας.
Σε μια εποχή που η Ελλάδα ενισχύει διπλωματικά και στρατιωτικά την αποτρεπτική της ισχύ, επενδύοντας σε στρατηγικές σχέσεις με Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο και Ε.Ε., δεν υπάρχει περιθώριο για «λάθη» ούτε για προσωπικές πολιτικές πλατφόρμες εντός των κομμάτων.
Επίλογος: Όχι άλλη “σπουδή χωρίς έλεγχο”
Το φαινόμενο της “επείγουσας μεταγραφής” χωρίς στοιχειώδη πολιτικό έλεγχο δεν είναι καινούργιο – αλλά το κόστος του μεγαλώνει. Το ΠΑΣΟΚ καλείται όχι απλώς να διαχειριστεί μια κρίση επικοινωνίας. Καλείται να αποδείξει ότι σέβεται τη σοβαρότητα της εθνικής στρατηγικής. Ότι κατανοεί τι σημαίνει να βάζεις σε θέσεις ευθύνης πρόσωπα που έχουν υμνήσει τον Τραμπ, συνεργαστεί με τη Δεξιά του Βελόπουλου και υπονομεύσει με δηλώσεις τη νομική θέση της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει δύο επιλογές: ή να επιμείνει στη διγλωσσία, ή να αποδείξει πως το ΠΑΣΟΚ παραμένει παράταξη με σαφή στρατηγική στα εθνικά θέματα.
Και ο χρόνος πιέζει.
