Οι πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Ροδόπης και Ξάνθης, Φερχάτ Οζγκιούρ και Χουσεΐν Ζεϊμπέκ αντίστοιχα, φαίνεται να κινούνται πλέον πιο ανοιχτά στον κύκλο της Νέας Αριστεράς, αποτελώντας de facto πολιτικά κεφάλαιά της στη Θράκη. Ωστόσο, η εμπλοκή τους στον τουρκικό εθνικισμό –μέσω συγκεκριμένων παρεμβάσεων και σχέσεων με το τουρκικό Προξενείο– δημιουργεί σοβαρές αντιφάσεις στο εγχείρημα της Νέας Αριστεράς να εμφανιστεί ως μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή δύναμη «προοδευτικής κανονικότητας».
Το αθέατο deal ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Αριστεράς και το «καπέλωμα» στην Κουμουνδούρου
Το πρόσφατο επικοινωνιακό ατόπημα με την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που αντέγραψε αυτούσια φράση από την αντίστοιχη της Νέας Αριστεράς για την υπόθεση Σεμερτζίδου δεν ήταν απλώς τεχνική γκάφα, αλλά ενδεικτική της συνεννόησης και των παράλληλων διαύλων μεταξύ των δύο χώρων. Η ομάδα Τσακαλώτου – Σακελλαρίδη μπορεί να επιθυμεί πολιτική αυτονομία από το παρελθόν τους, αλλά σε τοπικό επίπεδο –όπως στη Θράκη– η σχέση με πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που παραμένουν δημοφιλή (και «χρήσιμα») στις μειονοτικές κάλπες, παραμένει κομβική.
Οι άρσεις ασυλίας και το τοξικό υπόβαθρο
Και οι δύο –Ζεϊμπέκ και Φερχάτ– έχουν δει τη Βουλή να αίρει την ασυλία τους τα τελευταία χρόνια, για υποθέσεις που σχετίζονται κυρίως με μειονοτική ρητορική, ενίοτε στα όρια ή και πέρα από τα εθνικά συμφραζόμενα. Οι δύο βουλευτές έχουν αποτελέσει κατά καιρούς αιχμές του δόρατος της τουρκικής πολιτικής επιρροής στην περιοχή. Η επιμονή τους να υιοθετούν ρητορική περί «τουρκικής μειονότητας» και να εμφανίζονται σε εκδηλώσεις με έντονο τουρκικό εθνικιστικό φορτίο, φέρνει τους ίδιους σε αντιπαράθεση όχι μόνο με το εθνικό κέντρο αλλά και με το λεγόμενο «πατριωτικό» ή «δεξιό» μπλοκ της Νέας Αριστεράς.
Η Νέα Αριστερά της Θράκης: γέφυρα ή ναρκοπέδιο;
Σύμφωνα με πηγές από τον ευρύτερο χώρο της Νέας Αριστεράς, η επόμενη φάση περιλαμβάνει ατύπως τη σταδιακή ενσωμάτωση τοπικών παραγόντων από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα πολιτική πλατφόρμα. Ειδικά στην περιοχή της Θράκης, όπου οι εκλογικές επιδόσεις εξαρτώνται εν πολλοίς από το μειονοτικό εκλογικό σώμα, οι Ζεϊμπέκ – Φερχάτ φέρονται να παίζουν καθοριστικό ρόλο.
Ο Σακελλαρίδης εμφανίζεται επιφυλακτικός απέναντι στην πλήρη ενσωμάτωσή τους σε ηγετικές θέσεις, ακριβώς λόγω των συμβολισμών που εκπροσωπούν, όμως ο ρεαλισμός της κάλπης έχει οδηγήσει σε άτυπη αποδοχή τους ως «αναγκαίων πυλώνων» της Θράκης.
Μουσταφά Τράμπα: «Ο αγώνας μας είναι για την ταυτότητα – Είμαστε Τούρκοι και Μουσουλμάνοι»
Πιθανές κινήσεις: Νέα κάθοδος ή ρόλος οργανωτών;
Εκτιμάται ότι αμφότεροι προετοιμάζονται για εκ νέου κάθοδο στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, είτε με τη Νέα Αριστερά, είτε (εφόσον αυτό δεν καταστεί εφικτό) ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι με σαφή στήριξη από το Προξενείο. Στην περίπτωση όμως που η Νέα Αριστερά επιλέξει διαφορετικό πρόσωπο ή σχήμα, είναι πιθανό να διαμορφωθεί ακόμη και μειονοτικό ψηφοδέλτιο τύπου DEB, με ευρύτερες εθνικιστικές αναφορές.
Στο μεταξύ, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται στην περιοχή ως εκπρόσωποι της «μειονοτικής βούλησης», με αυξανόμενη παρουσία σε πολιτιστικά και θρησκευτικά δρώμενα, ενώ ο Φερχάτ Οζγκιούρ εμφανίζεται να διατηρεί και κανάλια επιρροής σε νέους της μειονότητας μέσα από οργανώσεις που έχουν δεσμούς με την YTB ή το Diyanet.
Συμπέρασμα – παρασκηνιακή ισορροπία:
Οι Ζεϊμπέκ – Φερχάτ λειτουργούν ως «γέφυρες» μεταξύ της παλαιάς Κουμουνδούρου και της Νέας Αριστεράς, αλλά και ως εσωτερικοί μοχλοί του τουρκικού εθνικισμού στη Θράκη. Το ερώτημα είναι εάν η Νέα Αριστερά, που φιλοδοξεί να αποτινάξει τα βαρίδια του παρελθόντος, είναι διατεθειμένη να «ανεχτεί» τα τουρκικά της παραρτήματα στο όνομα του τοπικού realpolitik. Ή αν, αντίθετα, σε ένα δεύτερο στάδιο επιχειρήσει πλήρη ανανέωση του προσωπικού της στη Θράκη.
Προς το παρόν, το παιχνίδι παίζεται κυρίως μακριά από τα φώτα της Αθήνας.
